ಸಂಕೋಚದ ಮುದ್ದೆ ಮನ, ಜೊತೆಗಿಷ್ಟು ಮುನಿಸೂ ಇದೆ ನಿನ್ನ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯದ ಮೇಲೆ.....

ಕ್ಷಣ ಕರಗಿ ಘಳಿಗೆ ಜರುಗಿ ದಿನ ಉರುಳಿ
ವಾರ ಬರಿದಾಗಿ ಪಕ್ಷ ಪಲ್ಲಟವಾಗಿ....
ಮಾಸ ಮೌನವಾಗಿ ಋತು ಮುಳುಗಿ ಸಂವತ್ಸರ ಸರಿದು ಹೋದರೂನೂ
ನಾನಿನ್ನೂ ನೀ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಲ್ಲೇ ಸ್ತಬ್ಧ,
ಅರಿವಿದೆ ನನಗೆ ಕಳೆದು ಹೋದ ಕ್ಷಣಗಳು ಮತ್ತೆಂದೂ ಮರಳಿ ಸಿಗಲಾರವು
ಅಂತೆಯೆ ಕಳೆದು ಹೋದ ಜನಗಳೂ ಸಹ.......
ಆದರೇನು ಮಾಡಲಿ?
ಶುರುವಾದಲ್ಲೆ ಮರಳಿ ಕೊನೆಯಾಗುವ ಕನಸಿನ ವೃತ್ತದೊಳಗೆ
ಬದುಕಿನ ನನ್ನ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳೆಲ್ಲ ಸದಾ ಬಂಧಿ/
ತನ್ಮಯವಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿದ ಚಂದದ ಚಿತ್ರದ ಮೇಲೆ
ಮಸಿ ಚೆಲ್ಲಿ ಮೌನವಾದಂತೆ ನೀನು ಹೊರಟು ಹೋದರೂ....
ನಾ ಮಾತ್ರ ಕರಿಯನ್ನ ಇನ್ನೂ ತೊಳೆದುಕೊಳ್ಲದೆ
ಅಲ್ಲೆ ನಿಂತು ತಿರುಗಿ ಬಾರದ ನಿನ್ನ ಹಾದಿಯನ್ನೆ ಕನವರಿಸಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕಲ್ಲಾಗಿದ್ದೇನೆ,
ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ತೂಕಡಿಸುವ ಹೊತ್ತಲಿ
ನನ್ನ ಕುರುಡು ಕನಸುಗಳು ಮಾತ್ರ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ತಡೆಯಿಲ್ಲದೆ
ನಡೆಯುತ್ತವೆ ನಿನ್ನ ನೆನಪಿನ ಮತ್ತಲಿ.//



ತೂಕಡಿಸುವ ಸ್ವಪ್ನಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತಟ್ಟಿ
ನೆಮ್ಮದಿಯ ತೊಟ್ಟಿಲನ್ನ ಮೆಲುವಾಗಿ ತೂಗಿ ತೂಗಿ.....
ಮಲಗಿಸುವ ಮೌನದ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೋವಿನದ್ದೋ - ನಲಿವಿನದ್ದೋ
ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕೇ ನಾಲ್ಕು ಕಂಬನಿಯ ಹನಿಗಳಿವೆ,
ಹಡೆದ ಕನಸ ಕೂಸುಗಳೆಲ್ಲ
ಬಾಲಗ್ರಹ ಪೀಡೆಗೊಳಗಾಗಿ ಅಕಾಲಿಕ ಮೃತ್ಯುಗೀಡಾದರೆ....
ಮಾತೃ ಮನಸು ಘಾಸಿಗೊಂಡು ಹುಚ್ಚಾಗದಿದ್ದೀತೆ?/
ಪಡೆದದ್ದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದ್ದಲ್ಲ
ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಎಂದೂ ಫಲಿಸಲೆ ಇಲ್ಲ.....
ಪಾಪಿ ಮನಕ್ಕೆ ಮೌನವೊಂದೆ
ಸಾಂತ್ವಾನ ಹೇಳುವ ಅನುಗಾಲದ ಸಂಗಾತಿ,
ಆಗಾಗ ಸೋಮಾರಿತನ ಅಮರಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸಿಗೆ
ಸುಮ್ಮನೆ ಹೊದ್ದು ಮಲಗುವ ಆಸೆ.....
ಯಾಕೋ ಜಡತನ ಆವರಿಸಿ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ
ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ಕಾಡುವ ನಿನ್ನ ನೆನಪು.//


ಸಶೇಷವಾದ ಬರಹಕ್ಕೆ ಮುಂದಿನ ಕಂತಿನ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿರುತ್ತದೆ
ಅರ್ಧದಲ್ಲಿಯೇ ಮುರುಟಿದ ಕನಸಿಗೂ ಸಹ
ಕೊರೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕೊನೆಗಾಣುವ ಕನಸಿರುತ್ತದೆ!.....
ಅತ್ತರೂ ಹಗುರಾಗದ ಮನ
ಸತ್ತರೂ ಜೊತೆ ಬಿಡದ ಮೌನ,
ಬಾಳು ಒಂಥರಾ ಶೋಕಕಥೆಯೊಂದರ
ಯಾವುದೋ ನಡು ಅಧ್ಯಾಯದ ಹರಿದ ಪುಟದಂತಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ./
ಕಲಬೆರಕೆಯಿಲ್ಲದ ಕನಸುಗಳ ಸರದಾರ ನಾನು
ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಅದೆಂದೋ ಆಗಿದೆ ದಿವಾಳಿ....
ಆದರೂ ಸೂರೆ ಹೋದ ಕೋಟೆಯನ್ನ ಇನ್ನೂ ಕಾಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇನೆ
ಸತ್ತ ಸ್ವಪ್ನವೂ ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಸಾಕಾರವಾದೀತು ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಳಿ,
ಕನಸಿನ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಸುಂಕದ ಕಟ್ಟೆಯನ್ನಿರಿಸಿದ್ದಿದ್ದರೆ
ನಾನದೆಂದೋ ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿ ದಿವಾಳಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ....
ಆ ದಟ್ಟ ದಾರಿದ್ರ್ಯದಲ್ಲೂ ಮತ್ತೆ
ಸ್ವಪ್ನ ಸೌಧ ನಿರ್ಮಿಸುವ ತಿರುಕನ ಕನಸನ್ನ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕನವರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.//



ಕಾತರದ ಮುಂಜಾವು
ಬೇಸರದ ಮುಸ್ಸಂಜೆ.....
ಬದುಕೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಇಷ್ಟೆ
ನಡುವಿನ ತಾದ್ಯಾತ್ಮದ ತನ್ಮಯ ಮೌನದ
ಹಿಡಿದಿಟ್ಟ ಕೆಲವೆ ಕೆಲವು ಅಮೂಲ್ಯ ಕ್ಷಣಗಳು.
ಜರುಗುವ ಕಾಲದ ಚಕ್ರದಡಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದ
ಅಮಾಯಕ ಮಿಕ ನಾನು....
ನಿರ್ಲಿಪ್ತವಾಗಿ ಉರುಳುವ ಸಮಯದ ಗಾಲಿಗೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ದಯೆಯಿಲ್ಲ
ನನಗೋ ಸಿಕ್ಕಿ ನರಳಬೇಕಿದ್ದರೂ ಅದೇಕೋ ಸಾವಿನ ನೋವೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ/
ಹಾಡು ಹಗಲಲ್ಲೆ ಬರಿಗಣ್ಣಿಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕಾಣದ ಕನಸನ್ನ
ಕಡು ಕತ್ತಲ ಇರುಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುವ ಮನಸು ಮರುಳಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೇನು?.....
ನಿನ್ನ ನೋವನೆಲ್ಲ ನಾನೆ ಪಡೆದು
ನಲಿವುಗಳನ್ನಷ್ಟೆ ಎದೆ ಜರಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೋಸಿ ಕೊಡುವ ನನ್ನ ಕನಸಿಗೆ
ಈ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ವಿರಾಮ ಎನ್ನುವುದೇ ಇಲ್ಲ,
ನೆನಪಿನ ನೂಪುರದ ಸದ್ದು
ನವಿರು ನವಿರಾಗಿ ಅನುರಣಿಸುತಿರುವ ತನಕ
ಬಾಳ ಮೌನ ಯಾನ ಸಹನೀಯ.//

ಕೊನೆಗುಳಿಯುವುದು ಮೂಕ ಮೌನ ಮಾತ್ರ......

ಕಡೆಯ ಕೊರಗೊಂದು ನನ್ನ ಇಂದಿಗೂ ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ
ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ನೀನೊಮ್ಮೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಬೇಕಿತ್ತು,
ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಹನಿ ಹನಿಗಳಲ್ಲಾಗ ನಿನಗೆ
ನಿನ್ನ ಮುಖವೆ ಪ್ರತಿಫಲಿಸಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.......
ಅದೇನೆ ಇರಲಿ, ವಿಶಾಲ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಸಾಗುವ
ಅನಿವಾರ್ಯ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ,
ನನ್ನ ಮೌನ ಸಮ್ಮತಿಯ - ನಿನ್ನ ರೂಕ್ಷ ನಿರಾಕರಣೆಯ
ಸಾಂಗತ್ಯವಂತೂ ಇದ್ದೇ ಇದೆ/
ಕರೆದಾಗ ಬಾರದ
ಕರೆಯನ್ನ ಬೇಕಂತಲೆ ಕಿವುಡಾಗಿ ಕೇಳದ ಕಲ್ಲು ಮನವೆ,
ನಿನಗೆ ಮುಟ್ಟೀತೆ ನನ್ನ
ನಿತ್ಯದ ಆರ್ತ ಮನದ ಮನವಿ.....
ಸ್ವಯಂ ಶರಣಾಗತಿ ನಿಶ್ಪಾಪಿ ಮೌನದ್ದು
ಮಾತಿನ ಗದ್ದಲದ ಹಾಗೆ ತಲೆತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ
ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಅದಕ್ಕಿಲ್ಲ.//



ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿವ ಮನ ಮಗುವನ್ನ ಸಂತೈಸಲಿಕ್ಕೆ
ನನ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಖಚಿತ ಪದಗಳಿಲ್ಲ
ಆದರೂ ನಿತ್ಯ ಮನದ ಖಾಲಿತನವನ್ನೆ ಬರಗೆಟ್ಟವನಂತೆ ಹುಡುಕಿ....
ಅವಸರಕ್ಕೊಂದು ಸಾಲನ್ನ ಹೆಣೆದು
ಹೊಸ ಹೊಸ ಲಾಲಿ ಹಾಡಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಸಲು ಪರದಾಡುತ್ತೇನೆ,
ಪಕ್ಕಾ ಹುಚ್ಚ ನಾನು
ಹಾರೈಸುವೆನು - ಕೊರಗಿ ಕಣ್ಣೀರ ಕೋರೈಸುವೆನು....
ಗೊತ್ತು ಅವೆರಡಕ್ಕೂ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಕನಿಷ್ಠ ಧೂಳಿನ ಬೆಲೆಯೂ ಇಲ್ಲಾ ಅಂತ/
ಗರೀಬ ಮನದ ಗಹನ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಗುರಿಗಳೆಲ್ಲ
ಗೋರಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕೊನೆಯಾಗುವುದು ಹೌದಾದರೂ ಸಹ.....
ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಡೆದು ಹೋದ ಸವೆದ ಬೆತ್ತಲೆ ಪಾದದ ಗಟ್ಟಿ ಗುರುತುಗಳು
ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ಹಿಂದೆ ಬೇಡದಿದ್ದರೂ ಉಳಿದೇ ಹೋಗಿರುತ್ತವೆ,
ಹೇಳಿ ಹೋದರೂನು ಕಾರಣ ಅದು ನಿಜವಾದುದಲ್ಲ
ಅಪದ್ಧ ಎನ್ನುವುದು ನಿನಗೂ ಗೊತ್ತು....
ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ
ನನಗಂದೇ ಅದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು.//



ಘಳಿಗೆಗೊಂದು ತಲ್ಲಣವ ಹೊತ್ತು
ಕದಡಿ ಹೋಗುವ ಚಂಚಲ ಚಿತ್ತ....
ಅದ್ಯಾರೋ ಅಜ್ಞಾತ ಕುಸುರಿ ಕಲಾವಿದ
ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಬಿಡಿಸಿ ಅನಂತರ ಕೆಡೆಸಿದ ಅಪೂರ್ಣ ಚಿತ್ರ,
ವಿಷವಾದ ಅಮೃತವೋ?
ಅಥವಾ ಅಮೃತವಾದ ಮಧುರ ವಿಷವೋ?
ಹೌದು, ಏನು ನೀ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ?/
ಆಗಷ್ಟೆ ಸಾರಿಸಿದ ಮನೆ ಆಗಿತ್ತಲ್ಲ ಮನ ಆಗ
ಹೀಗಾಗಿ ನಿನ್ನ ಹಸಿ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಅದರೆದೆಯ ಮೇಲೆ
ಹಾಗೆಯೆ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿದೇ ಹೋಗಿದೆ.....
ಎಲ್ಲಾ ಸಂಕಟಗಳನ್ನ ಕ್ಷಣವಾದರೂ ಮರೆತು
ಅನಂತಶಯನನ ಹಾಗೆ ನಿಶ್ಚಿಂತನಾಗಿ ಮಲಗುವ ಆಸೆ
ಮನದಲ್ಲಿರೋದು ಫಲಿಸಿ ನಿಜವಾಗಲಿಕ್ಕೆ,
ಉಸಿರು ನಿಲ್ಲಲೇ ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನಿರ್ಬಂಧ
ಖಡ್ಡಾಯವಾಗಿಯೆ ಅನ್ವಯವಿದೆಯೇನೋ!//



ಪಾತ್ರಗಳು, ಪತ್ರಗಳು, ಸಣ್ಣ ಗೊಂಬೆ,
ಒಂದು ಮೃದು ಸ್ಪರ್ಶ, ಸಫಲವಾಗದೊಂದು ಕೊನೆಯ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನ......
ಕಣ್ಣೀರಾಗುವ ಮೌನಕ್ಕೆ ನೂರಾರು ಕವಲುಗಳ ದಾರಿ ತೆರೆದು ಕೊಂಡು
ಮನಸಿಗೆ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗುವ ಹಾಗಾಗುತ್ತದೆ,
ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸಲಿ ಹೇಳು?
ತುಟಿ ಬಿಚ್ಚದೆ ಗೌಪ್ಯವಾಗಿ ಬರಿ ನಿನ್ನ ನೆನಪುಗಳಷ್ಟೆ ತುಂಬಿರುವ ಇಂದು......
ಇನ್ನೂ ಬರಲಿಕ್ಕಿವೆ ಅಂತಹ ನೂರು ನಾಳೆಗಳೆ
ಸಾಗರದ ಬೆನ್ನು ಬಿಡದ ಅಲೆಗಳ ಸರಣಿಯಂತೆ ನನ್ನ ಮುಂದು/
ಕನಸನ್ನ ಎಂದೂ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಕಂಡು ನಿಲ್ಲಿಸಬಾರದು
ಬಾಳಿನುದ್ದ ಅದು ನಿರಂತರ ದುಃಸ್ವಪ್ನವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ....
ಸಾಗರದ ನೀಲದಲ್ಲಿ ಕರಗಿದ ಕಡುಕಪ್ಪು ದೋಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೂ
ತೀರ ಸೇರಿಯೇ ತೀರುವ ತೀರದ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ,
ಸರಳ ಬಾಳಿನ ಕ್ಲಿಷ್ಟ ಲೆಕ್ಖಾಚಾರಗಳಿಗೆಲ್ಲ
ಪೂರ್ಣ ಗುಣಕದ ಜೊತೆ ಭಾಗವಾಗಿಯೂ....
ಸಹ ನೆನಪಿನ ಶೇಷ ಉಳಿಸುವ ಕೆಟ್ಟ ಚಾಳಿಯಿದೆ.//

ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಇದು ಅಧಿಕೃತ.......

ಈ ಬಾರಿ ವಿಧಾನಸಭೆ ಚುನಾವಣೆ ನಡೆದಿದ್ದಾಗ ನಾನು "ನಿರಾಕರಣೆಯ ಮತ"ವನ್ನ ಚಲಾಯಿಸಿದ್ದೆ. ನಾನು ವಾಸಿಸುವ ವಿಜಯನಗರ ವಿಧಾನಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳಾಗಲು ಬಯಸಿ ಉಮೇದುವಾರರಾಗಿದ್ದವರಲ್ಲಿ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಅಪ್ಪಂತವರು ಅಂತ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸಿರಲೆ ಇಲ್ಲ.


"ಕೈ"ಪಕ್ಷ ಉದ್ಯಮಿಯೊಬ್ಬರನ್ನ ಕಣಕ್ಕಿಳಿಸಿತ್ತು. ಆತ ಹೋಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಸಭ್ಯರಾಗಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಮತ ದೇಶ ದೋಚುವ ದುರುಳರ ಪಕ್ಷದ ಪಾಲಾಗಿಸಲು ನನಗೆ ಮನಸಾಗಲಿಲ್ಲ. "ಹೂ" ಪಕ್ಷದವರು ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಮುಖದ ಪಕ್ಷಾಂತರಿಯೊಬ್ಬನನ್ನ ಇನ್ಯಾರೂ ಗತಿಯಿಲ್ಲದೆ ಕಣಕ್ಕಿಳಿಸಿದ್ದರು, ಅವರ ದಶಾವತಾರಗಳನ್ನ ಕಳೆದ ಐದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ರೋಸಿ ಹೋಗಿದ್ದವ ಖಂಡಿತಾ ಆ ಅಯೋಗ್ಯರಿಗೆ ನನ್ನ ಮತವನ್ನ "ದಾನ" ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಹೆಸರಿಗೂ ಇಲ್ಲದ ಹೆಂಗಸೊಬ್ಬಳನ್ನ "ತೆನೆ ಹೊರೆಸಿ" ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಪಕ್ಷದವರನ್ನ ಕುರಿತು, ಕಂಡಕಂಡವರಿಗೆಲ್ಲ "ಫ್ಯಾನ್" ಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ಮತ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದ "ಗಣಿಕಳ್ಳ"ರ ಅಕ್ರಮ ಸಂತಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹಾಗೂ ರಾಜ್ಯದ ಜನತೆಯ ನಡುನೆತ್ತಿಗೆ ಈಡು "ಕಾಯಿ" ಒಡೆಯುವ ಹುನ್ನಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ಹರಾಮರ ಬಗ್ಗೆ ಆದಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಮಾತನಾಡುವುದೆ ಒಳ್ಳೆಯದು.


ಹೀಗಾಗಿ ನಾನು ನಿಯಮ 49 O ರ ಪ್ರಕಾರ ಇದ್ದ ನಿರಾಕರಣೆಯ ಮತವನ್ನ ಚಲಾಯಿಸಿದ್ದೆ. ಅಂದರೆ ನನ್ನ ಹಾಗೆ ಸರತಿಯ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಮತದಾರನ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ ತೋರಿಸಿ ಮತ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ಬಳಿ ಹೋಗದೆ ಇವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ, ಅದನ್ನಲ್ಲೆ ಘೋಷಿಸಿ ಬೆರಳಂಚಿಗೆ ಶಾಯಿ ಹಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಗೆದ್ದ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಪಡೆದ ಒಟ್ಟು ಮತಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಆ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಮರುಮತದಾನ ನಡೆಯಬೇಕಿತ್ತು! ಈ ಅವಕಾಶ ಮೊದಲ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಚುನಾವಣೆಯಿಂದಲೇ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಯಾವೊಬ್ಬ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳೂ ಈ ಕುರಿತು ಮತದಾರರಿಗೆ ಅರಿವು ಮೂಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಅತ್ತಲಾಗಿರಲಿ "ಚುನಾವಣಾ ಆಯೋಗ"ದಂತಹ ಸ್ವಾಯುತ್ತ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೇನಾಗಿದೆ ರೋಗ? ಈ ಅರಿವನ್ನ ಹೆಚ್ಚಿಸುವಲ್ಲಿ ಆ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಯದ್ದೂ ಕಡು ಮೌನ.


ನಾನು ಹೋಗಿದ್ದ ಮತಗಟ್ಟೆಯ ಉಸ್ತುವಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಈ ಕುರಿತು ಮಾಹಿತಿ ಅಥವಾ ಅರಿವು ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಊಹಿಸಿ ಅಧ್ವಾನವನ್ನ. ನನ್ನ ಮತಗಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದವ ನಾನೊಬ್ಬನೆ ಅನ್ನುವುದು ಸಂಜೆ ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಬಹುಷಃ ಇಡಿ ವಿಜಯನಗರ ವಿಧಾನಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ನಾನೊಬ್ಬನೆ ಹೀಗೆ "ನೇರದಾರಿ" ಹಿಡಿದಿದ್ದೆ.

ಇವತ್ತು ದೇಶದ ಸರ್ವೋಚ್ಛ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ವಕೀಲ ಸಂಜಯ್ ಪಾರೇಖ್ ಅನ್ನುವವರು ಈ ಸಂಬಂಧ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದ "ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯ ಅರ್ಜಿ"ಯೊಂದನ್ನ ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಮುಂಬರುವ ಎಲ್ಲಾ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲೂ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ "ನಿರಾಕರಣೆಯ ಮತ"ಗಳಿಗೂ ಮತ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನ ಕಲ್ಪಿಸಲು ಆದೇಶ ಹೊರಡಿಸಿದೆ. ಅಂದರೆ ಈವರೆಗೆ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಘೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬದಲು ಇನ್ನುಮುಂದೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಗುಪ್ತ ಮತದಾನದಂತೆಯೆ ಗುಪ್ತ ನಿರಾಕರಣೆಯನ್ನ ಮಾಡಬಹುದು. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನಾವು ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಯಾವೊಬ್ಬ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯೂ ಸೂಕ್ತರಲ್ಲ ನಮ್ಮನ್ನ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ಎಂದೆನ್ನಿಸಿದರೆ ಅದನ್ನ ನಿರಾಕರಣೆಯ ಮತದ ಗುಂಡಿಯನ್ನ ಒತ್ತುವುದರ ಮೂಲಕ ದಾಖಲಿಸಬಹುದು. ಇದೊಂದು ಮೈಗಲ್ಲಿನಂತಹ ಐತಿಹಾಸಿಕ ತೀರ್ಪು. ಕಡೆಗೂ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದು ದೇಶದ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಧಿಕೃತ ಸಮ್ಮತಿ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದೆ. 

ನ್ಯಾಯ ಬೇಕಾದರೆ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ರಾಜಧಾನಿಯಲ್ಲೆ ಘಟಿಸಲಿ....

"ನಿರ್ಭಯಾ" ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಕೊಲೆಯ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ವಿಧಿಸಿದ ಮರಣದಂಡನೆ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. ನಿಧಾನ ಗತಿಗೆ ಕುಖ್ಯಾತವಾದ ಭಾರತದ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ತ್ವರಿತ ಗತಿಯಲ್ಲಿ ಗತಿ ಕಂಡ ಖ್ಯಾತ ಪ್ರಕರಣ. ಆದರೆ ಕೇವಲ ಮರಣದಂಡನೆ ಇದಕ್ಕೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ?. ಸೊಂಕಿನ ಮೂಲವನ್ನ ಹಾಗೆಯೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೀಗೆ ಅನಂತರದ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ, ಆರೈಕೆಯ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡುವುದೆ ಮೂರ್ಖತನ.


ಸುಮ್ನೆ XXX ಅಂತ ಟೈಪಿಸಿದರೂ ಸಾಕು, ಬಿಳಿ ತೊಗಲಿನ ಸಾವಿರಾರು ಕಾಮ ವಿಕಾರದ ಸೈಟುಗಳು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗುವ ದಿನಗಳಿವು. ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರದೇಶವಾರು ಕಲಾವಿದ(?)ರ ಆಯ್ಕೆಯೂ ಇದೆ! ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಕಾಮದಾಟದ ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳು(?!) ಲಿಂಗ-ಭಾಷೆ-ವಯಸ್ಸಿನ ಬೇಧ ತೋರದೆ ಇಲ್ಲಿ ನಿರಂತರ ಪ್ರಣಯದಾಟದ ಕಂಡು ಕೇಳರಿಯದ ದೊಂಬರಾಟ ಆಡುವುದನ್ನ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಬೆಡ್'ರೂಮಿನಲ್ಲಿಯೆ ಕೂತು ಕಾಮಾತುರರಾಗಿ ಕಾಣುವ ಸುವರ್ಣಾವಕಾಶವನ್ನ ನಮ್ಮ ಸರಕಾರಿ ನೀತಿಗಳೆ ನಮಗೆ ಒದಗಿಸಿಕೊಟ್ಟಿವೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅನುಕೂಲ ಇರುವಾಗ ಯುವ ಮನಸ್ಸೊಂದು ಆರಾಮಾಗಿ ವಿಕೃತ ಉಮೇಶ್ ರೆಡ್ಡಿಯಂತಾಗದೆ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಅಪರಾವತಾರ ಆಗಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವ?


ಮೃಗೀಯ ಕಾಮದ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನ ಕೇವಲ ಬೆರಳ ತುದಿಯಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು "ಅವಳ ಗುಪ್ತಾಂಗಕ್ಕೆ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ ರಾಡ್ ಹಾಕಿ ತಿರುಗಿಸಿದ ಪಶು!" ಅಂತ ಲೊಚಗುಟ್ಟುವ ನಮ್ಮದು ಆಶಾಡಭೂತಿ ನಡುವಳಿಕೆ. ರಾಡ್ ಒಂದೆ ಅಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಊಹೆಗೂ ನಿಲುಕದ ಏನೆನನ್ನೋ ಹಾಕಿ ವಿಕೃತ ಕಾಮ ಪಾಠವನ್ನ ಕಲಿಸುವ ಇಂತಹ ಸೈಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕದ್ದು "ನೋಡಿ ಕಲಿ"ತವರು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅದನ್ನೆ ಪ್ರಯೋಗಾತ್ಮಕ(!)ವಾಗಿ "ಮಾಡಿ ನಲಿ"ವ ಸಾಹಸಕ್ಕಿಳಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಮಡಿವಂತ ಮಾನವ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಜೀವಂತನಾಗುತ್ತಾನೆ! 

ಮೊದಲು ರೋಗ ಮೂಲಕ್ಕೆ ಮದ್ದರೆಯುವ ಆಮೇಲೆ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕವಾಗಿ ಅದು ಹರಡುವುದನ್ನ ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದರಾಯಿತು. ಅದರ ಹೊರತು ಕೇವಲ ತೋರಿಕೆಗೆ ಲೊಚಗುಟ್ಟಿದರೆ ನಯಾ ಪೈಸೆಯ ಬದಲಾವಣೆ ಸಾಧಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗದು. ಮರಣ ದಂಡನೆ ಒಂದು ಪರಿಹಾರ ಅಂದುಕೊಳ್ಳೋದೆ ಪರಮ ಮೂರ್ಖತನ. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಆಶಾವಾದ ಇರಲಿ ಅಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ವಾಸ್ತವವಾದವನ್ನೂ ಇಷ್ಟು ಅರಿಯೋಣ. ಈಗ ನಿರ್ಭಯಾ ಪ್ರಕರಣದ ಕುರಿತು ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಸೆಷನ್ಸ್ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ಅತ್ಯಪರೂಪದ ಪ್ರಕರಣವೆಂದು ಇದನ್ನ ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದರೂ "ಮರಣ ದಂಡನೆ"ಯನ್ನ ವಿಧಿಸಲು ಸೂಕ್ತ ಅವಕಾಶವಿರುವ ಹಾಗೆ ಸಂತ್ರಸ್ತೆ ಪ್ರಕರಣದ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಸತ್ತದ್ದು ಹಾಗೂ ಭಾರತೀಯ ದಂಡ ಸಂಹಿತೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಲೆ ಆಪರಾಧ ಸಾಬೀತಾದಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಷನ್ ೩೦೨ ಆನ್ವಯಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನ ಪರಿಗಣಿಸಿದ್ದಾರೆ ಆನ್ನುವುದು ಮರೆಯಲಾಗದು. ಇದನ್ನ ಅವರ ಸುದೀರ್ಘ ತೀರ್ಪಿನ ಉಲ್ಲೇಖದಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ಕೊಲೆ ಯತ್ನ ಹಾಗೂ ಕೊಲೆಯಂತಹ ಹೀನ ಕೃತ್ಯಗಳಿಗೆ ಮರಣ ದಂಡನೆ ಈಗಾಗಲೆ ಇತ್ತು ಅಂತಾಯ್ತಲ್ಲ? ಪ್ರಕರಣದ ತ್ವರಿತ ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಮಾತ್ರ  ಈ "ಅತ್ಯಪರೂಪದ ಪ್ರಕರಣ"ದ ಠಸ್ಸೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು ಹೊರತು ಶಿಕ್ಷೆಗಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾದಂತಾಯಿತು. ಇದು ತೀರ್ಪಿನ ತಾಂತ್ರಿಕ ಅಂಶ.

ಇನ್ನು ಅಸಲು ಅಶಾವಾದದ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ. ಈ ಜ್ಯೇಷ್ಠ ಪ್ರಮಾಣದ ಶಿಕ್ಷೆ ಮೊದಲೆ ಇದೆ ಅನ್ನುವ ಅರಿವಿದ್ದರೂ ಸಹ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕೊಲೆ ಅಥವಾ ಕೊಲೆ ಯತ್ನದ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದ್ದಾವ? ಇಲ್ಲವಲ್ಲ! ಮುಂದೆಯೂ ಹೀಗೆಯೆ. ಅಗುವ ಕೊಲೆಗಳು ಆಗುತ್ತಲೆ ಇರ್ತವೆ. ಪ್ರಚಾರ ಸಿಕ್ಕವಕ್ಕಷ್ಟೆ ನ್ಯಾಯದ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಿರುತ್ತದೆಯೆ ಹೊರತು ಅಜ್ಞಾತ ಆಥವಾ ಪಟ್ಟಭದ್ರರ ಅಶೋತ್ತರಗಳಿಗೆ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗುವ ಅನೇಕ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಚಾರ ಸಿಗದೆ ಅವು ಲಂಚ ಹಾಗೂ ಮಂಚದ ಮರೆಯಲ್ಲಿಯೆ ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. 

ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಹೊಸತಾಗಿ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ಆನ್ವಯಿಸುವ ಕಾನೂನನ್ನ ಸಂಸತ್ತು ರೂಪಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ನೆರೆಯ ಧರ್ಮಸ್ಥಳದ ನೇತ್ರಾವತಿ ಸ್ನಾನಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹದಿ ಹರೆಯದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿ ಸೌಜನ್ಯಾ ಗೌಡಳ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸಹಿತ ಕೊಲೆಯಾಗಿದೆ. ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ರಾಡ್ ಹಾಕಿ ಮರ್ಮಾಂಗದಲ್ಲಿ ಸೌಟಿನಂತೆ ಆಡಿಸಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ವಿಕೃತ ಕಾಮುಕರು ಸೌಜನ್ಯಳ ಗುಪ್ತಾಂಗವನ್ನ ಸಿಗರೇಟಿನ ಕೆಂಡದಿಂದ ಸುಟ್ಟು ಹಿಂಸಿಸಿದ್ದರು.

 ಈಗ ಮಾಹಿತಿ ಹಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಅದರ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಬರುವ ಬೆಳ್ತಂಗಡಿ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯಲ್ಲಿ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ "ಇಲ್ಲಾ! ನಮ್ಮ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಯಾವುದೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಅಥವಾ ಕೊಲೆ ಪ್ರಕರಣ ನಡೆದಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಆ ಕುರಿತ ಯಾವುದೆ ದೂರು ದಾಖಲಾಗಿಯೆ ಇಲ್ಲ" ಎನ್ನುವ ಲಿಖಿತ ಉತ್ತರ ಅಲ್ಲಿನ ಠಾಣಾಧಿಕಾರಿಯಿಂದ ಬಂತು?! ನಾನು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ ಬಂದ ಫಲಿತಾಂಶ ಇದು. ನೀವೊಮ್ಮೆ ಯತ್ನಿಸಿ ನೋಡಬಹುದು. ಇರುವ ಕಾನೂನನ್ನ ಹೀಗೆ ತಿರುಚುವ ರೊಕ್ಕಸ್ಥರು ಹಾಗೂ ದೇವರ ದಲ್ಲಾಳಿಗಳ ಗೆಟಪ್ಪಿನ ಪ್ರಭಾವಿಗಳು ಇರುವ ತನಕ ಯಾರಿಗೆ ತಾನೆ ಭಯ ಮೂಡುತ್ತೆ? ಯಾರಲ್ಲಿ ತಾನೆ ಭಯ ಉಳಿಯುತ್ತೆ? ಏನನ್ನದರೂ, ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಖರೀದಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರುವಾಗ ಯಾತಕ್ಕೆ ತಾನೆ ಯಾರಾದರೂ ಕಾನೂನಿಗೆ ಹೆದರಿಯಾರು?

ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಲಬೇಕೆಂದರೆ ಈಗ ಆಗಬೇಕಿರುವುದು ಕಾನೂನಿನ ತ್ವರಿತ ಮಾರ್ಪಾಡಲ್ಲ, ಈಗಲೆ ಸುರಕ್ಷಿತ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಕಾನೂನುಗಳಿವೆ ನಮ್ಮ ಅಪರಾಧ ಹಾಗೂ ದಂಡ ಸಂಹಿತೆಯ ಹೊತ್ತಗೆಯಲ್ಲಿ. ಆದರೆ ಆಗುವ ಹೀನಾತಿಹೀನ ಬೀಭತ್ಸ ಅಪರಾಧಗಳಿಗೆ ಅವನ್ನ ಅನ್ವಯಿಸುವ ಶಿಸ್ತಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಂದು ರೂಢಿಗೆ ಬರಬೇಕಷ್ಟೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಮಾಡುವ ಹೊಸ ಮಾರ್ಪಾಡನ್ನೂ ತಿರುಚಲಾಗದು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ಖಾತ್ರಿಯಿದೆ ಹೇಳಿ?

ಬೇಡದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಾರಿಸಿದ ಒಡಕು "ಡುಂಢಿ"ಮದ ಹಳಸಲು ಕಥೆ......

"ಗಣಪತಿ ಹಬ್ಬ" ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನ ಮರುಕಳಿಸುವ ಸಂಭ್ರಮದ ಆಚರಣೆ. ಈಗಷ್ಟೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ ವಿವಾದದ ರಾಡಿ ಎಬ್ಬಿಸಿರುವ ಇತ್ತೀಚಿನ ಕನ್ನಡ "ಕಾದಂಬರಿ" 'ಡುಂಢಿ'ಯನ್ನ ಕುರಿತು ನನ್ನ ವಯಕ್ತಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನ ಬರೆಯುವುದು ನನ್ನ ಆಯ್ಕೆಯ ವಿಚಾರ ಖಂಡಿತ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಟ್ಟಾರೆ ಸ್ಥೂಲವಾಗಿ ಕಳೆದ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ "ಡುಂಢಿ" ಎಬ್ಬಿಸಿದ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಅನಗತ್ಯವೆ ಆಗಿದ್ದ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಪ್ರಚಾರದ ಅಲೆಯ ಕುರಿತು ಕೆಲವು ಮಾತುಗಳು ನನ್ನೊಳಗೆ ಹುಟ್ಟಿವೆ. ಇಲ್ಲಿ ವಿವಾದದ ಅಂಶವನ್ನ ಮೂರು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.


ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಆಸ್ತಿಕರ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಬಿದ್ದ ಕೊಡಲಿ ಪೆಟ್ಟು. ಎರಡನೆಯದಾಗಿ "ಡುಂಢಿ"ಮದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಎಂದಿನ ಡಿಂಡಿಮ ಬಾರಿಸಿ ಬಾಯಿ ಹರಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ತಥಾಕಥಿತ "ಜ್ಞಾನ" ಪಂಡಿತರ ಬುಡಬುಡಿಕೆ. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ಪ್ರಸ್ತುತತೆ ಹಾಗೂ ಅದರಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿರುವ "ಸಂಶೋಧನೆ"ಯ ಅಗಾಧತೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ. ಹೀಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಇಡಿ ಪ್ರಕರಣವನ್ನ ನೋಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನನ್ನದು.


ಗಣಪತಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ವೇದ ಕಾಲದ್ದಾದರೂ ಅದರ ಅನಂತರದ ಮಹಾಭಾರತದ ಕಾಲದಿಂದ ಆರಂಭಿಸೋಣ. ಸದ್ಯ ಲಭ್ಯವಿರುವ  ಪಾಂಡವರ ದಿಗ್ವಿಜಯದ ಆವೃತ್ತಿಯ ಲಿಪಿಕಾರ ಗಣಪತಿಯೆ ಎನ್ನುವುದು ಜನಪ್ರಿಯ ನಂಬಿಕೆ ತಾನೆ? ವೇದವ್ಯಾಸರು ಸಂಪಾದಿಸಿ ಹೇಳಿದ ಕೃತಿಯನ್ನ ಒಪ್ಪಗೊಳಿಸಿ ಲಿಖಿತ ರೂಪಕ್ಕೆ ತರಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ ಗಣಪ "ಎಲ್ಲೂ ನಡುವೆ ಕಥೆಯನ್ನ ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತಿಲ್ಲ!" ಎನ್ನುವ ಪೂರ್ವ ಶರತ್ತನ್ನ ವ್ಯಾಸರಿಗೆ ವಿಧಿಸಿದನಂತೆ. ಅದಕ್ಕೊಪ್ಪಿದ ವ್ಯಾಸರು "ಆದರೆ ನೀನು ನಾನು ಹೇಳಿದ ಪ್ರತಿ ಪದವನ್ನೂ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ ಬರೆಯತಕ್ಕದ್ದು!" ಎನ್ನುವ ಪ್ರತಿ ಶರತ್ತನ್ನ ವಿಧಿಸಿದರಂತೆ. ಈತನೂ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ. ಆದರೆ ಬರವಣಿಗೆ ಎಡೆಬಿಡದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಡುವೆ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಲೇಖನಿ ಮುರಿದು ಹೋಗಿ ಬರವಣಿಗೆ ನಿಂತು ಹೋಗುವ ಸಂದರ್ಭ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಯಿತಂತೆ. ಆದರೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಒಂಚೂರೂ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ಗಣಪ ತನ್ನ ಒಂದು ದಂತವನ್ನೆ ಮರು ಆಲೋಚಿಸದೆ ಮುರಿದು ಅದರಲ್ಲೆ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನ ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆಸಿದನಂತೆ!


ಹೀಗೊಂದು ಕಥೆ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇದರ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೆ ಆತ ಏಕದಂತನಾದ ಎನ್ನುವ ಮಾತಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ವಾದವನ್ನ ಪೋಷಿಸುವವರೆ ತನ್ನನ್ನ ಅಣಗಿಸಿದ ಚಂದ್ರನ ಮೇಲೆ ಕೊರಂಬಾಗಿ ಎಸೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಹೀಗೆ ಹಲ್ಲು ಮುರಿದು ಕೊಂಡ ಮುಂಗೋಪಿಯಾಗಿಯೂ ಅವನನ್ನ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತಾರೆ! ಇಂತಹ ವಿರೋಧಾಭಾಸಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ನಂಬಿಕೆಯ ಶಾಸ್ತ್ರ, ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಧಾರಾಳ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನ ಕೊಡಬಹುದು. ಇದರ ಅತಿ ವ್ಯಂಗ್ಯದ ಪರಾಕೇಷ್ಠೆಯೆಂದರೆ ನಾವು ಭಾರತೀಯ ಇತಿಹಾಸದ ಭಾಗವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವ "ಮಹಾಭಾರತ"ವನ್ನ ಸ್ವತಃ ಗಣಪತಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿಯೆ ನಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆ ಬರೆಸಿದರೂ ಇಡಿ ಮಹಾಭಾರತದ ಅಂತರ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ದೈವವಾಗಿ ಮೊದಲೊಂದಿಪನಾಗಿ ಎಲ್ಲೂ ಗಣಪತಿಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪವೆ ಇಲ್ಲ! ಇನ್ನು ಪುರಾಣದ ಕೊನೆಯ ಕೊಂಡಿಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದಾದ "ರಾಮಾಯಣ"ದಲ್ಲೂ ಗಣಪ ಸಕಾರಣವಿಲ್ಲದೆ ನಾಪತ್ತೆ! ಭೂತಗನ್ನಡಿ ಹಾಕಿ ಹುಡುಕಿದರೂ ಆತನ ನೆರಳು ಸಹ ಇವೆರಡು ಭಾರತೀಯ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಗೋಚರಿಸದು.


ವೇದದಲ್ಲಿರುವ ಗಣಪನ ಪ್ರಸ್ತಾಪವೂ  "ಗಣಾನಾಂ ತ್ವಾ, ಗಣಪತಿಂ ವಹಾಮಹೇ" ತರಹದ ಕೆಲವು ಬ್ರಹ್ಮಣಸ್ಪತಿಯ ಋಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಇದೆ. ಇದು ಇಂದಿನ ಸೊಂಡಿಲು ಹೊತ್ತ ಆನೆಮುಖದವನ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಖಂಡಿತಾ ಅಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ವೇದಕಾಲದಲ್ಲಿ ವಿಘ್ನೇಶ್ವರ ಇರಲೂ ಇಲ್ಲ, ಹೀಗಾಗಿ ಪ್ರಥಮ ಪೂಜೆ ಅವನಿಗೆ ಮೀಸಲು ಎನ್ನುವ ಆಚರಣೆಯೂ ಇದ್ದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವೆ ಇಲ್ಲ. ಇದೇನಿದ್ದರೂ ಅನಂತರದ ಪುರಾಣಗಳ ಸೃಜನಶೀಲ ಸೃಷ್ಟಿ. ಮೈ ಕೊಳೆಯಿಂದ ತಾಯಿಯೊಬ್ಬಳು ಮಗುವನ್ನೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾಳೆ ಎನ್ನುವುದು ತರ್ಕಬದ್ಧವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕನ್ಯಾ ಮಾತೆಗೆ ಹುಟ್ಟಿದವ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆಯ ಉದ್ಭವ ಮೂರ್ತಿ ಏಸುವನ್ನೆ ಅನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ಮಂದಿಗೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲೆ ಗಣಪನನ್ನೂ ಪಾರ್ವತಿಯ ಬೆವರಿನಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟು ಕಷ್ಟವಾಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ! ಆದರೆ ರಾಮಾಯಣ ಮಹಾಭಾರತದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಗಣಪತಿಯ ಕಲ್ಪನೆ ಚಾಲ್ತಿಗೇನೋ ಬಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಎರಡು ಪೌರಾಣಿಕ ಕಾವ್ಯಗಳಿಂದ ಗಣಪ ತಲೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿರುವುದಕ್ಕೆ ಸಕಾರಣವಾದರೂ ಇರಬೇಕಲ್ಲ? ಆದರೆ ಅದಿಲ್ಲ!



ಇದರ ಬಗ್ಗೆಯೆ ಯಾರದರೂ ಸಂಶೋಧಿಸಿ ಬರೆದೆರೆಂದರೆ ಆಸ್ತಿಕರ ಕಣ್ನಿಗೆ ಖಾರದ ಪುಡಿಯ ರಂಗು ತನ್ನಿಂದ ತಾನೆ ಬರುತ್ತದೆ! ಇನ್ನು ಹಾಗೊಂದು ಚಿಕಿತ್ಸಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಅವರು ಅದೆ ಖಾರದ ಪುಡಿಯನ್ನ ಎರಚಲು ಹಿಂದುಮುಂದು ಯೋಚಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಏನನ್ನ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ? ತಾವು ಬೋಳೆ ಕಥೆ ಹೊಡೆದು ಅದನ್ನೆ ನಿಜವೆಂದು ನಂಬುತ್ತಾರೆ ಹಾಗೂ ಇನ್ನುಳಿದವರಿಗೂ ಅದನ್ನ ನಂಬಿಸುವ ಹಟಕ್ಕಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅದು ಸಫಲವಾಗದ ವಾಸನೆ ಹೊಡೆದ ಕೂಡಲೆ ಅಸಹನೆಯಿಂದ ಜಗಳ ಕಾಯ ತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ಅದೆಷ್ಟೆ ಕೆಳ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಇಳಿದಾದರೂ ಸರಿ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾಪಿತ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೆ ಅದನ್ನ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದವರನ್ನ ಹಣಿಯಲು ಶತ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸುತ್ತಾರೆ. ದುರಾದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಅಂತಹ ಹೀನ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಬಹುಪಾಲು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ತಮ್ಮ ಗುರಿ ಸಾಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಅದಕ್ಕೆ ಬಲಿಪಶುವಾದವನಲ್ಲಿ ಅವಮಾನದ ಕಿಚ್ಚು ಹೊತ್ತಿಸುತ್ತದೆ. ಆತ ನಿರಂತರ ಘರ್ಷಣೆಗೆ ತೋಳು ಮಡಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಕಾದಾಟ ಇನ್ನೂ ಹೀನ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೊಂದು ಕೊನೆಮೊದಲಿಲ್ಲದಂತಾಗುತ್ತದೆ.


ಮೇಲಿನ ಕಥೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಮರಳುವ. ಇಂತಹ ಎರಡೆರಡು ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಆವೃತ್ತಿಯಿರುವ ಕಥೆಗಳು ಚಾಲ್ತಿಯುವ ಅನೇಕ ನಿದರ್ಶನಗಳು ನಾವು ನಂಬಿರುವ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಅಡಿಗಡಿಗೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಎಟುಕದ "ದೈವ ಲೀಲೆ"ಗಳಿಗಂತೂ ಬರವೇ ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ! ಹೀಗಿರೋವಾಗ ಇದಮಿತ್ಥಂ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಯಾವ ಸಮರ್ಥನೆಯಿದೆ? ದೈವವೆ ಇರಲಿ, ದೈವದಾರಾಧನೆಯ ಆಚರಣೆಗಳೆ ಇರಲಿ ಅದು ವ್ಯಕ್ತಿಯಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ, ಸಮುದಾಯದಿಂದ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ವ್ಯತರಿಕ್ತವಾದರೆ ತಪ್ಪೇನು? ಒಬ್ಬರು ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುವ ದೈವಗಳನ್ನ ಇನ್ಯಾರೋ ಹೀನಾಮಾನ ಬೈಯ್ದೆ ಆರಾಧಿಸುವ ನಿಂದಾಸ್ತುತಿಯ ಮೂಲಕ ಅರ್ಚಿಸಿ-ಆರಾಧಿಸಿದರೆ ಅದು ಅಪರಾಧವಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಅದನ್ನ ಸತರ್ಕದಿಂದ ಎದುರಿಸುವ ತಾಖತ್ತು, ವಿಷಯ ಸಂಪತ್ತು ಇಲ್ಲದ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಟಿವಿ ಸ್ಟುಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ಕೂತು ಅಂಗಿ- ಗಂಟಲು- ಪುಸ್ತಕ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹರಿದು ಕೊಳ್ಳುವ ಉಮೇದಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಮುದ್ರಣ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ "ಉದಯ"ದ ಹೊತ್ತಲ್ಲೆ ವಿವಾದಿತ ಕೃತಿಯದ್ದು ಎನ್ನುವ ಪರದೆಯೆಳೆದು ಅದರಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ಸುಳ್ಳಿನ "ವಾಣಿ"ಗಳನ್ನ ಪುಂಖಾನುಪುಂಖವಾಗಿ ಬರೆದು ಪ್ರಸರಿಸಿ "ವಿಜಯ"ದ ಹೀನ ಕುಟಿಲ ನಗೆ ಬೀರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಮೂಲಕ ಸಮಾಜದ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹದಗೆಡುತ್ತದೆಯೆ ಹೊರತು ಆದ ಗಾಯ ಮಾಯುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ.


ಈ ಡುಂಢಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಅಪಸವ್ಯಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಅಶ್ಲೀಲತೆ ನಮ್ಮ ವೇದಗಳಲ್ಲಿಯೆ ಇದೆ, ಆದರೆ ಒಂದು ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಸಂಸ್ಕೃತದ ಜ್ಞಾನ ಹೀನರ ಸಂಖ್ಯೆ ವಿಪರೀತವಾಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಆಸ್ತಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅದರ ಅರಿವಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೆ. ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ಅವೆ ನಿಂದಾಸ್ತುತಿಗಳನ್ನ ಸರಾಗವಾಗಿ ನಿತ್ಯ ನಮ್ಮ ದೇವಸ್ಥಾನ ಹಾಗೂ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಲಯಬದ್ಧವಾಗಿ ಹಾಡಿಕೊಂಡು ಅದೆ ದೇವರನ್ನ ಸೊಂಟದ ಕೆಳಗಿನ ಮಾತುಗಳಿಂದಲೆ ಷೋಡಶೋಪಚರಿಸುತ್ತೇವೆ! ಉದಾಹರಣೆಗೆ "ಕೃಷ್ಣ ಯಜುರ್ವೇದಿ"ಗಳಿಗೆ  "ಶ್ರೀರುದ್ರಪ್ರಶ್ನಃ"ದಲ್ಲಿ ಬರುವ "ತಸ್ಮರಣಾಂ ಪತಯೇ ನಮಃ" ಎನ್ನುವ ಸಾಲಿನ ಅಸಲು ಅರ್ಥ ತಿಳಿದಿದಿಯೆ?  "ಕುಲಾಲೇಭ್ಯೋ ಕರ್ಮಾರೇಭ್ಯಶ್ಚವೋ ನಮಃ" ಎಂದರೇನು ಸ್ವಾಮಿ? "ಕಳ್ಳರ, ಪುಂಡರ ನಾಯಕ ಶಿಖಾಮಣಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ನಮಸ್ಕಾರ" ಅಂತ ತಾನೆ? " ಕುಂಬಾರ, ಕಮ್ಮಾರರ ಕುಲದವನಿಗೆ ನಮಿಸುತ್ತೇವೆ" ಅಂತ ತಾನೆ ಅದರರ್ಥ. ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿ ಹೀಗಿರುವಾಗ ತಾವೂ ಅರಿಯದೆ ತಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆಗಳಲ್ಲಿಯೆ ಹುದುಗಿರುವ ಸಾಧಾರಗಳಿಗೂ ಕಿಮ್ಮತ್ತು ಕೊಡದ ಇವರದೆಂತಾ ಧರ್ಮ ಶ್ರದ್ಧೆ? "ನಾಸದೀಯ ಸೂಕ್ತ"ದ ಸಾಲೊಂದು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತ. "ಅಸ್ಯಾಧ್ಯಕ್ಷಃ ಪರಮವ್ಯೋಮನ್ ತ್ಸೋ ಅಂಗ ವೇದ, ಯದಿ ವಾ ನ ವೇದ!" ಅನ್ನುವುದಷ್ಟೆ ಇದಕ್ಕೆ ತೋರಬಹುದಾದ ಅನುಕಂಪ. ಅಂದರೆ "ಮೇಲಿನಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ 'ಅವನಿಗೆ' ಇದೆಲ್ಲದರ ಅರಿವಿರಬಹುದು, ಅಥವಾ ಅವನಿಗೂ ಇದ್ಯಾವುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!". ಅವನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೆ ಹೀಗಿರೋವಾಗ ಇದನ್ನರಿಯುವ ಆಸಕ್ತಿಯೆ ಇಲ್ಲದ ಅವನ ಅಂಧ ಅನುಯಾಯಿಗಳಣ್ಣ ದೂರಿ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ.


ಹೌದು ಸ್ಥಾಪಿತ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನ ಒಂದೆ ಏಟಿಗೆ ಬಲಿಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ತಾವು ತೋಳು ಮಡಚಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವೂ ಇಲ್ಲ.  ತರ್ಕವನ್ನ ತರ್ಕದಿಂದಲೆ ಗೆಲ್ಲಬೇಕು. ಹಾಗೊಂದು ವೇಳೆ ಶಿಥಿಲವಾಗುವಂತಿದ್ದರೆ ಚಾರ್ವಾಕನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಭಗವತಿಶರಣ ಉಪಾಧ್ಯಾಯ, ಇರಾವತಿ ಕರ್ವೆ, ಡಿ ಡಿ ಕೊಸಾಂಬಿ, ಎಸ್ ಆರ್ ಶರ್ಮಾ, ರೋಮಿಲಾ ಥಾಪರ್, ಎಸ್ ಎಲ್ ಭೈರಪ್ಪ, ದೇವಿಪ್ರಸಾದ್ ಚಟ್ಟೋಪಧ್ಯಾಯ ಮುಂತಾದವರ ಆಯ್ದ ಬರಹ ಅಥವಾ ಕೃತಿಗಳು ಇದಾಗಲೆ "ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ"ದ
ಚಟ್ಟ ಕಟ್ಟಿ ಅಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಮುರಿದು ಬೀಳಲು ಇದರ ಬೇರು ಅಷ್ಟು ಸಡಿಲವೂ ಅಲ್ಲ, ಬಿಳಲುಗಳು ಸೀಮಿತವೂ ಅಲ್ಲವಲ್ಲ. ಈ ವಿವೇಕ ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆಯುವ ಮಡ್ದ ತಲೆಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕಷ್ಟೆ.


ಇನ್ನು ಈ ವಿವಾದ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿ ಕೊಳ್ಳಲು ಹೊರಟ ನಮ್ಮ ಮೂರು ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಬುಡ್ಢಿಜೀವಿಗಳ ವರಾತದ ಬಗ್ಗೆ. "ಡುಂಢಿ" ಕೃತಿಯ ಮೇಲಿನ ತತ್ಕಾಲಿಕ ನಿಷೇಧವನ್ನ ಸ್ವತಃ ರಾಜ್ಯ ಸರಕಾರವೆ ಹೇರಿದೆ ಎನ್ನುವ ಹುಸಿ ವಾದವನ್ನ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ಈ ಮಂದಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸಿದ್ಧುವಿಗೆ "ನಿಮ್ಮ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಹೀಗಾಗುವುದಾ? ಶೇಮ್ ಶೇಮ್!" ಎನ್ನುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಮೂಲಕ ಛೀಮಾರಿ ಹಾಕಿದರು. ಈ ನಯವಂಚಕರ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಕಾದಂಬರಿಗೆ ನಿಷೇಧ ಹೇರಿದ್ದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಹಿತಾಸಕ್ತಿ ಅರ್ಜಿಯೊಂದರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯ ಉಚ್ಛ ನ್ಯಾಯಾಲಯವೆ ಹೊರತು ಸರಕಾರವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ನಿಜ ಈ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳ ಬೃಹನ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಬೆದರಿ ಮರೆಯಾಗಿ ಬಚಾವಾಯ್ತು! ಇನ್ನು ಹಿಂದೂ ಸಂಘಟನೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರ ದೂರನ್ನಾಧರಿಸಿ ಕಲಾಸಿಪಾಳ್ಯದ ಪೊಲೀಸರು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮರಸ್ಯವನ್ನ ಕದಡುವ ಹಾಗೂ ಸ್ವಸ್ಥ ಸಮಾಜದ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನ ಬಿಗಡಾಯಿಸಲು ಪ್ರಚೋದಿಸುವ ಕೃತ್ಯದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಕೃತಿಕಾರ ಯೋಗೇಶ್ ಮಾಸ್ಟರ್ ಬಂಧನ ನಡೆಸಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಈ ಎಲ್ಲಾ ನಾಟಕ ಕ್ಲೈಮಾಕ್ಸ್ ಹಂತಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಮುಟ್ಟಿತು. ನೇರವಾಗಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನ ದೂರವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ತರಾಟೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಜ್ಞಾನಪೀಠಿಯೊಬ್ಬರು ಸ್ವತಃ ಡಯಾಲಿಸಿಸ್'ನಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅಂದು ಮಾತ್ರ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಗೂಂಡಾಗಿರಿ(?)ಯ ಬಗ್ಗೆ ದೂರವಾಣಿಯಲ್ಲಿಯೆ ತಡೆಯಿಲ್ಲದೆ ಅನಂತವಾಗಿ ಮೂತ್ರಿಸಿದರು!


ಇನ್ನೊಬ್ಬ ನಿಸ್ಸೀಮ ನಟ ಪುಂಗ ಜ್ಞಾನಪೀಠಿಯೊಬ್ಬರಂತೂ ಮತಿಗೆಟ್ಟವರಂತೆ "ಬೇಕಾದ್ದದ್ದನ್ನು ಬರೆಯುವುದು ಕೃತಿಕಾರನ ವಯಕ್ತಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಬರಹವೆ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಬರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆಯೆ ಹೊರತು ಇಲ್ಲಿ ಕೃತಿಕಾರನ ಪಾತ್ರ ಏನೂ ಇಲ್ಲ!" ಎನ್ನುವ ಬುರುಡೆಯನ್ನ ತಮ್ಮ ಎಂದಿನ ಬೋಳಾ ಶಂಕರನ ಮುಖಾರವಿಂದದಿಂದ ಉದುರಿಸಿಯೆ ಬಿಟ್ಟರು. "ಅಲ್ಲಾ ಸ್ವಾಮಿ ತಾನು ಏನನ್ನ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವಿಲ್ಲದ, ಎಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನುವ ಖಬರಿಲ್ಲದ ಮಂದಿಯನ್ನ ನಾವು ಮತಿವಿಕಲರು ಎನ್ನುವುದಾದರೆ, ಹುಚ್ಚಾಪಟ್ಟೆ ಅದೇನನ್ನ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ಪೆನ್ನು ಕಾಗದ ಎರಡು ಇದೆ ಅನ್ನುವ ಏಕೈಕ ಘನಂಧಾರಿ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿ ಬರೆಯುವ ಭಂಡರನ್ನೂ ಹಾಗೆಯೆ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕಲ್ಲ? ನೀವು ಹೇಳುವುದು ನೋಡಿದರೆ 'ಇಲ್ಲಾ ನೀವೆಲ್ಲಾ ತಪ್ಪಾಗಿ ಭಾವಿಸಿದ್ದೀರಿ ನಾಯಿ ತನ್ನ ಬಾಲವನ್ನ ಎಂದೂ ಆಡಿಸಲ್ಲ! ಬಾಲವೆ ನಾಯಿಯನ್ನ ಆಡಿಸುತ್ತದೆ' ಎನ್ನುವ ಪ್ಯಾಲಿ ಹೇಳಿಕೆ ಇದ್ದಂತಿದೆಯಲ್ಲ? ನಿತ್ಯ ನೀವು ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಅನ್ನವನ್ನೆ ತಿನ್ನುತ್ತೀರಲ್ಲ? ತಿನ್ನುವ ಅನ್ನ ಬಾಯಿಯ ಮೂಲಕವೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ ತಾನೆ?" ಎಂದು ಕ್ಯಾಕರಿಸಿ ಯಾರೂ ಅವರ ಹರಳೆಣ್ಣೆ ಮುಖಕ್ಕೆ ಉಗಿಯಲಿಲ್ಲ.


ಹಿಂದೂ ಮೂಲಭೂತವಾದ, ನೈತಿಕ ಪೊಲೀಸ್'ಗಿರಿ ಮುಂತಾದವನ್ನ ಆಗಾಗ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ಮಾತನಾಡುವ ಹವ್ಯಾಸವಿರುವ ಕೆಲವು ಸುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳು ಕೂಡ ಇಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಮೇಲಿನ ಬುದ್ದಿಜೀವಿಗಳ ಆಸ್ಥಾನ ವಿದೂಷಕರಿವರು. ಕಳೆದ ವರ್ಷ ತಲೆತಿರುಕ ನಿರ್ದೇಶಕನೊಬ್ಬ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಇಸ್ಲಾಂನ ಪ್ರವಾದಿ ಮಹಮದ್'ರನ್ನ ಬಹುಪಾಲು ಕೀಳಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಿ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದ ಚಿತ್ರ "ಇನ್ನೋಸೆನ್ಸ್ ಆಫ್ ಮುಸ್ಲಿಂಸ್" ಚಿತ್ರ ತೆರೆ ಕಂಡಾಗ ಭಾರತವೂ ಸೇರಿ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಅದರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯ ಧ್ವನಿ ಎದ್ದಿತ್ತು. ಮತ್ತದು ವ್ಯಥಾ ಹಿಂಸಾಚಾರಕ್ಕೂ ತಿರುಗಿತ್ತು. ಆ ಚಿತ್ರವನ್ನ ನೋಡಿರುವುದು ಅತ್ತಲಾಗಿರಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಅದರ ಹೆಸರನ್ನ ಉಚ್ಛರಿಸಲೂ ಆಗದ ಮೀಸೆ ಮೊಳೆತವರೆಲ್ಲ ಬೀದಿಗಿಳಿದು ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವಾಗ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ಮಾರಕಕ್ಕೆ ಒದ್ದು ಅಪಮಾನಿಸಿದರು. ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿ ಪುಡಿಗಟ್ಟಿ ಅನೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಗಳನ್ನ ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಹಾಳುಗೆಡವಿದರು. ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ವಿಕೋಪಕ್ಕೆ ಹೋದರೂ ಈ ರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ( ಅಂದರೆ ಮುಸ್ಲೀಮರ ಅಂತ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ.) ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಕ್ಕುಗಳ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯಿಂದ ವಕಾಲತ್ತು ವಹಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಯಾವೊಬ್ಬ ಜ್ಞಾನಪೀಠಿ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಯೂ ಈ ಬಗ್ಗೆ ತುಟಿ ಎರಡು ಮಾಡಲೆ ಇಲ್ಲ. ಅದೆ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಗಲಭೆಕೋರರಿದ್ದರೆ ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಹೇಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು ಅನ್ನೋದು ನಿಮ್ಮ ಊಹೆಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು.


"ಸಿನೆಮಾ ಸಹ ಸೃಜನಶೀಲ ಮಾಧ್ಯಮ, ಅದೂ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿರಲ್ಲ! ತನ್ನಿಂದ ತಾನೆ ಅವನಿಂದ ಅದು ತನ್ನನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ?!" ಎಂದು ಅಂದು ನೀವೇಕೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ ಸ್ವಾಮಿ? ಅಂತ ಅವರನ್ನ ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿಯೂ ಕೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಹೋದೀರ ಹುಷಾರ್. ಅದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಿಂತ ನಿಲುವಿನಲ್ಲಿಯೆ ನೀವು ಅದ್ಯಾರೆ ಆಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ಅವರು ನಿಮಗೊಂದು "ರಡಿಮೇಡ್ ಚಡ್ಡಿ"ಯನ್ನ ಉಚಿತವಾಗಿ ದಯಪಾಲಿಸಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ವಸ್ತ್ರ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನೆ ಬದಲಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ! ಮತ್ತು ನಿಮಗೆ ಚೂರೂ ಅರ್ಥವಾಗದ ತಲೆಬುಡಗಳಿಲ್ಲದ ತರ್ಕಗಳನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮ ಕ್ಷೀಣ ಧ್ವನಿಯನ್ನ ಆ ಕೂಗು ಚಪ್ಪಡಿಯಡಿ ನಿರ್ದಯವಾಗಿ ಹೂತು ಮುಚ್ಚಿಯೂ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ!


ಸೌಹಾರ್ದತೆ-ಸಮರಸ್ಯತೆ ಇವೆರಡು ಕೊಡು-ಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ವ್ಯವಹಾರಗಳು, ನೀವು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಿಂದ ಸಂಯಮವನ್ನ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದೆ ನಿರೀಕ್ಷೆಯನ್ನ ಗೂಂಡಾ ವರ್ತನೆಗಿಳಿವ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೂ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಬೋಧಿಸಿ  ಎಂದು ಆಗ ಇವರ ನಮ್ರ ಸಚಿವರಾದ ಸುದ್ದಿ ಜೀವಿಗಳೂ ಕಿವಿಮಾತು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇವರ ವ್ಯವಹಾರಗಳೇನಿದ್ದರೂ "ಹೌದು ಸಮರಸ್ಯ ಪರಸ್ಪರರ ಕೊಡು-ಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ವ್ಯವಹಾರಗಳು. ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳು ಅದನ್ನ ಯಾವಗಲೂ ಕೊಡಲಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಮುಸ್ಲೀಮರು ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೆ ಇರಲಿ!" ಎನ್ನುವ ದೇಶಾವರಿ ಮಟ್ಟದ್ದು. ಲಾಭವಿಲ್ಲದ ಕಡೆ ಇವರು ಪುಕ್ಕಟೆ ಪುಂಗಿಯೂದರು! ಇದಕ್ಕೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾದ ಹೇಳಿಕೆ ಕೊಟ್ಟಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುವ ಲಾಭದ ಮಾತು ಅತ್ತಲಾಗಿರಲಿ, ಕಲ್ಲೇಟು ಉಚಿತವಾದೀತು ಎನ್ನುವ ಲೌಕಿಕದ ಅರಿವು ಅವರಿಗಿದ್ದೇ ಇದೆ.


ಇನ್ನು ಕೃತಿಯನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಓದಿದರೂ ಸಹ ನನಗಿದರಲ್ಲಿ ವಿಮರ್ಶಿಸುವ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಅಂಶಗಳಿದಾವೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಸ್ವತಃ ಅದರ ಲೇಖಕರೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಂತೆ ಇದೊಂದು ಕಾದಂಬರಿಯಷ್ಟೆ ಸಂಶೋಧನಾ ಕೃತಿಯೇನಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆಯ ಗಣಪನನ್ನ ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ ಓದಿದಾಗ ಇದು ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಕೃತಿ ಅಂತೇನೂ ನನಗನ್ನಿಸಿಲ್ಲ.ಆದರೂ ಹಿಡಿಸಿದ ಒಂದು ಅಂಶವೆಂದರೆ ಇದೇ ರೀತಿ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಈ ಮೊದಲೆ ಬಂದಿದ್ದ ಸರಿ ಸುಮಾರು ಸಮಾನ ಕಾಲಘಟ್ಟದ ಚಿತ್ರಣದ ಶಂಕರ ಮೊಕಾಶಿ ಪುಣೇಕರರ "ಅವಧೇಶ್ವರಿ", ನಾರಾಯಣಾಚಾರ್ಯರ "ಅಗಸ್ತ್ಯ", ಎಸ್ ಎಲ್ ಭೈರಪ್ಪರ "ಪರ್ವ" ಹಾಗೂ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಚೂರು ಮುಂದಿನ ಕಾಲದ "ಸಾರ್ಥ", ಇರಾವತಿ ಕರ್ವೆಯವರ "ಯುಗಾಂತ", ದೇವುಡುರವರ "ಮಹಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ" ಹಾಗೂ "ಮಹಾ ಕ್ಷತ್ರಿಯ" ಮುಂತಾದವುಗಳು ಕಥಾನಕಗಳಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಣೀಕೃತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ತಲೆಯಿಂದ ದಿಟ್ಟಿಸಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಬುಡದಿಂದ ದಿಟ್ಟಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಇದು ಕೊಂಚ ಹೊಸತು.


ಆದರೂ ಅತಿ ಕಾಮಿ ಪಾತ್ರಗಳು, ಅಶ್ಲೀಲತೆಯ ಎಲ್ಲೆ ದಾಟುವ ವಿವರಣೆಗಳು, ಆಗಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಮ್ಮತವಾಗಿದ್ದಿರ ಬಹುದಾಗಿದ್ದರೂ ಸದ್ಯದ ದೇಶ-ಕಾಲ-ಮಾನಕ್ಕೆ ಹೊಂದದ ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧಿಗಳ ನಡುವಿನ ಲೈಂಗಿಕ ವಾಂಛೆಯ  ವೈಭವೀಕರಣ ಕೃತಿಕಾರನ ಒಳಮನಸಿನ ವಿಕೃತಿಗೆ ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿ ಕನ್ನಡಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತವೆ. ಯೋಗೇಶ್ ಮಾಸ್ಟರ್'ರಿಗೆ ಒಂದು ಅತೃಪ್ತ ಮನಸಿದೆ ಅದು ಸದಾ ಮೇಲು ಜಾತಿ ಹಾಗೂ ಕೆಳಜಾತಿಯವರ ನಡುವಿನ ಸಮರಸ್ಯವನ್ನ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಸಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದು ಇಡಿ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಕೃಪೆಯಿಂದ ನೋಡಲು ಸಿಕ್ಕ ಅವರ ಬಹುತೇಕ "ಆತ್ಮರತಿ"ಯನ್ನ ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಭಾವಚಿತ್ರಗಳನ್ನ ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ ಈ ಅನುಮಾನ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಕೃತಿ ಹಾಗೂ ಕೃತಿಕಾರನ ಬಗ್ಗೆ ವ್ಯಥಾ ಬರೆದು ನನ್ನ ಶಕ್ತಿ ಹಾಗೂ ಸಮಯವನ್ನ ಖಂಡಿತ ಕ್ಷಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾರೆ.



ನಾವು ಒಂದು ಆದರ್ಶದ ಕಲ್ಪನೆಯ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಆಸ್ತಿಕ ಮನಸುಗಳೂ ಇವೆ. ಅವರಿಗೆ ಖಂಡಿತ ಅವರ ನಂಬುಗೆಗೆ ಹೊರತಾದ ಇಂತಹ ಕೊಡಲಿ ಪೆಟ್ಟುಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ ಅಘಾತ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತವೆ. ಇದನ್ನ ನಾವು ಗೌರವಿಸೋಣ. ಆಲ್ಲದೆ ನೆನ್ನೆಯ ಅನುಭವದಿಂದ ತಪ್ಪಾಗಿ ಕಂಡದ್ದನ್ನ ಇಂದು ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನಮಗಿದೆ. ಹೀಗಿದ್ದರೂ ನಾವು ಹಳೆಯ ಅನಾಗರೀಕತೆಯನ್ನೆ ಹಾಡಿ ಹೊಗಳುತ್ತೇವೆ ಅಂದರೆ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸರಳ ಆದರ್ಶದ ನಿದರ್ಶನಗಳು ಇಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲರೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸಂಸ್ಕಾರ ಹೀನರಾಗಿ ದಿವಾಳಿಯೆದ್ದಾರು. "ಅರ್ಬುತನೆಂಬ ಹುಬ್ಬುಲಿ ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯೆಂಬ ದನದ ಜೊತೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿತು!" ಎನ್ನುವುದನ್ನ ಮಗುವೊಂದು ನಂಬಿದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ. ಆ ಮೂಲಕ ಅದರ ಮನಸಿನಲ್ಲೂ ಕ್ಷಮೆ ಹಾಗೂ ಔದಾರ್ಯದ ಬೀಜ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಮಗು ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡದಾದ ಮೇಲೆ ಬೇಕಾದರೆ "ಹೌದಲ್ಲಾ! ಹಸಿದ ಹುಲಿಯೊಂದು ಮಾಂಸ ತಿನ್ನದೆ ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನಲಿಕ್ಕೆ ಆಗುತ್ತದಾ? ಅದರಲ್ಲೂ ನಿಸರ್ಗ ಸಹಜವಾದ ಹಸಿವಿಗೆ ಅನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳದೆ, ತಾನು ಮಾಡದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಬಂಡೆಯನ್ನೇರಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಡೆಯನಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?" ಎನ್ನುವ ತರ್ಕ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ. ಆದರೆ ಅದನ್ನ ಅದರ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದೀಗಲೆ ತುರುಕಿ ಮುಂಬರುವ ಜನಾಂಗವನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಸಣ್ಣ ಬುದ್ಧಿಯ ಬಲಿಪಶುಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಅವರಲ್ಲಿ ಜೀವನ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನ ಹಾಳುಗೆಡಹುವ ಮನೆಹಾಳು ಬುದ್ಧಿ ನಮಗೇಕೆ?